Во Лето кон крајот на векот, Џеда говори за детството и за староста, за повторното зближување и за сеќавањата. Во последното лето на 20 век, внукот се среќава со дедото по првпат откако ги оддалечуваат семејните недоразбирања.
Дедото, Евреин, сè уште живее под бремето на фашизмот и на Втората светска
војна, поминувајќи ги своите последни денови во мало планинско село во кое неговото семејство се криело за време на војната, решен да си го одземе животот. Внукот, екстравертен тинејџер, е назначен да го чува, затоа што татко му мора да оди на деликатна операција. На бреговите на вештачкото езеро, каде што селото се
огледува во водата, тој е инициран во животот за да му помогне.
Романот на Фабио Џеда е приказна што е раскажана во два гласа, тој на дедото и тој на внукот. Невиниот свет на младоста се среќава со старата слика во прегратка меѓу почетокот и крајот на животот.