„Бричење петли“ (роман за тажни и несреќни) најмногу им се обраќа на сите што ја чувствуваат неодредената и недефинирана тага што авторот ја споменува на почетокот како увертира, за да праша потоа: Тага по што? Од оваа точка како Аријаднина нишка се расплетува дејството за да ја покаже раскошноста на нејзиното височество тагата; се распостила приказната чијшто стожер е средовечниот новинар, стариот мачор со прекар Силвестер, носителот на оваа тага. Него авторот го издигнува на ниво на архетип на средовечниот македонски маж роден на село и задоен со традицијата во педесеттите и шеесеттите, обликуван од социјализмот во седумдесеттите и осумдесеттите, со разнишан идентитет во деведесеттите. Мутираните општествени конвенции, изгубените корени и новонастанатите односи стануваат камен на сопнување за Силвестер. Тој не може да се види себеси однадвор, потребни му се другите да се согледа, спознае, дефинира. „Огледалце, огледалце, кој е најтажен на светот?“ се прашува Силвестер, а одговорот се наметнува сам – мачорот на вжештениот лимен покрив.