За душата

„Ахиловата пета“ на античката гносеологија е прашањето за односот меѓу сетилното и логичкото познание. Уште Демокрит, творецот на првата теорија на познанието, се соочува со ненадминливи теоретски тешкотии во таа област. Во философијата на Аристотел се предлагаат идеи, кои го претставуваат најсреќното решение во антиката. Прашањето, кое древниот мислител го поставува во своето дело „За душата“, е како доаѓа до преминот од сетилното кон мислењето, од сетилното кон логичкото познание? Трактатот „За душата“ има важно и почетно место во творештвото на Аристотел. Исто така, тој има големо значење и за гносеологијата и за психологијата.