Сор Хуана работи во градината

Маргарет Етвуд Време е повторно за в градина; за поезија, за раце до лакти забуцани во отпадот по потопот, рацете в земја, пребаруваат околу коренушките, луковици, загубени џамлии, слепи муцки на црви, измет од мачка, твоите сопствени идни коски, сè што е закопано долу има енергија, нејасен знак во темнината. Кога стоиш на гола земја со боси нозе и ровја те пронижува, наеднаш од две страни, велат дека си приземјена, ете тоа е поезијата: врела жица. Исто како да си брцнала виљушка во штекер на ѕидот. Немој да мислиш дека таа е само за цвеќиња. Иако е, на некој начин. Утрото го мина среде крвопијните трајни растенија, изртените божури, криновите што набрекнале пред да пукнат, лисјата на црвениот напрсток сјаат како кован бакар, електрицитет искри од боцкавите кандилца. Ножици, злокобна лопатка, количка жолта и бавна, страци трева расшепотени како наелектризирани молекули. Си мислиш ќе може ли сè да се среди? Мора да носиш излитени гумени ракавици. Гром пупи во устичињата, од нивните бусени и никулци, полен и воскресение се раскрилува од секое немирно гнездо од латици. Рацете ти зујат, влакната на нив штрчат; само еден допир и ете ти удар. Предоцна е сега, земјата се отвора, мртвите се креваат, сосема слепи, се препкаат во судирот со сончевината од судниот ден, намовнати ангели лазат по тебе како пчели што се ројат, јаворите над тебе ги лачат своите заглушувачки ноти кон небото, твоите експлозивни слогови го прекриваат тревникот. Превод: Зоран Анчевски